Tien jaar geen schuldsanering

Al bijna tien jaar probeert Peter in de schuldsanering te komen, en het is nog steeds niet gelukt. Waarom niet? Peter ligt me na aan het hart, maar als ik eerlijk ben, dacht ik toch dat het aan hem lag. Hij houdt niet zo van regels, wel van regelen. Hij heeft aan een half woord genoeg. De rest bedenkt hij er zelf wel bij. Ook als de ander dat helemaal niet bedoelde. Hij is eigenwijs en soms opvliegend (nooit agressief overigens). Niet de meest handige eigenschappen om geholpen te worden.

De laatste jaren volg ik hem wat intensiever en probeer ik hem te helpen om in de schuldsanering te komen. Ik denk nu niet meer dat het aan hem ligt dat hij niet in de schuldsanering komt. Het ligt aan het systeem en de regeltjes. En echt: ik ben één van die mensen die ervoor uit durft te komen dat ze van regeltjes houden. Regels maken de boel duidelijk. Dan weet iedereen waar hij aan toe is. En zelfs al vind je een regel stom, dan nog kun je hem gebruiken om voor elkaar te krijgen wat je wil. Zo denk ik in het algemeen. Maar dus niet meer over de schuldsanering en zaken daar omheen.

Ik houd ook van eigen verantwoordelijkheid nemen. Je kunt wel gaan zitten janken dat alles en iedereen tegen je is, en dat het allemaal niet eerlijk is, en dat je nu echt geholpen moet worden, en dat jij er niets aan kunt doen maar daar schieten we niets mee op. Jij bent juist degene die er wat aan moet doen. Hup aan de slag! En niet bij de eerste tegenslag weer terugzinken in het gejank. Volhouden, doorzetten, op je tanden bijten en accepteren dat het niet altijd leuk is en gaat zoals jij wil. Je zit in je eigen shit en je moet er wat voor over hebben om eruit te komen.

Maar ik weet nu dat er soms vrijwel onmogelijke en soms onmenselijke dingen van je worden gevraagd.