Omdat je niet eeuwig in de vrachtwagen van je baas kunt slapen, en vooral omdat hij snel een adres nodig heeft voor zijn rijbewijs, klopt Peter aan bij zijn moeder. Ze staat niet te springen. Ze zit niet te wachten op de deurwaarders die hij in zijn kielzog meeneemt en die voortaan bij haar aan gaan bellen. Ze weet niet wat het betekent voor haar toeslagen, lokale belastingen en dat soort dingen. Maar het is haar zoon en ze houdt van hem. Natuurlijk mag hij bij haar wonen. Tijdelijk, daar zijn ze het allebei over eens.
Peter gaat met het adres van zijn moeder dat nu ook weer zijn adres is naar het gemeentehuis om zijn rijbewijs te laten verlengen. Het is inmiddels echt bijna verlopen. Hij legt uit hoe het komt. Dat ze hem in de Stad waar hij hiervoor woonde geen nieuw rijbewijs konden geven omdat hij toen geen adres had. Verbaasd kijkt de ambtenaar hem aan. "O, dat kan best. Het is alleen wat meer werk."
Verrast kijkt Peter haar aan. Later vertelt hij me dat hij zich rood voelde aanlopen, dat zijn bloed ging koken, dat hij dacht "Dan had ik dus meer tijd gehad om in de Stad goedkope woonruimte te zoeken. Waarom sturen ze me toch steeds naar het kastje van de muur?" Maar het doet er niet meer toe, en deze mevrouw kan er al helemaal niets aan doen. Hij realiseert het zich op tijd, haalt diep adem en lacht ("dat zal wel als een boer met kiespijn geweest zijn" zegt hij er zelf over) schouderophalend naar haar. Ze handelen de formaliteiten af en een week later kan Peter zijn broodnodige rijbewijs ophalen.
Van dit soort dingen gaat mijn bloed ook koken zeg! Gelukkig heeft hij een moeder en kon hij tot tien tellen.
BeantwoordenVerwijderen